Δύσκολοι καιροί… «Και θα’ ρθουνε κι άλλοι»

Επιστροφή στο σπίτι. Αρκετή κούραση, λίγο ταλαιπωρημένη υγεία και πολύ μπούχτισμα από διήμερο, μπόλικο, μπόλικο και πολύ ανούσιο, στην τελική, συμβολισμό συνθέτουν το σκηνικό (περί απερχόμενου, πλην συμπαθούς κατά τ’ άλλα, πλανητάρχη, το σχόλιο, εκτός και αν σας λύθηκαν τα ουσιαστικά σας προβλήματα). 

Η επιστροφή, δε, συμπίπτει με την παραμονή της 43^ης επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Αυτής της λοιδορούμενης, όλο και περισσότερο πια, γιορτής, από όσους αρέσκονται να την απαξιώνουν, τσουβαλιάζοντας τους πάντες και τα πάντα με το ανάθεμά τους στους -πράγματι- καπηλευτές της μεταπολίτευσης, λοιδορώντας παράλληλα το αίμα που χύθηκε και τα βασανιστήρια της χούντας (δεν έχει σημασία το ότι δεν υπήρξαν εκατοντάδες ή χιλιάδες νεκρά θύματα).

Παραμονή, λοιπόν, Πολυτεχνείου και η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε το ίντερνετ μετά την επιστροφή στο σπίτι να είναι «νεκρό», με την μπάλα να παίρνει προφανώς και το διαδικτυακό ραδιόφωνο. Μακριά από την πατρίδα κρίνεται απαραίτητη η χρήση του, βλέπετε. Μετά από, χωρίς υπερβολή, 4-5 χρόνια ενδεχομένως, η λίστα αναπαραγωγής μουσικής του λαπ-τοπ ενεργοποιήθηκε και «δούλεψε» ξανά μέσα από τη σκουριά της. Ο φάκελος δε, που… έδωσε ζωή στη λίστα, είχε το γραφικό όνομα «ελληνικά ροκ-έντεχνα-χιπ χοπ». Όλα σ’ ένα!

Η λίστα άρχισε να παίζει αγαπημένα και λιγότερο αγαπημένα, ως και πολυφορεμένα, αν και αγαπημένα, άσματα, 15-20 χρόνων πίσω. Ένα από αυτά ήταν και το πασίγνωστο «Εμένα οι φίλοι μου» των Μagik de Spel, σε στίχους/ποίηση της ποιήτριας -και ηθοποιού- Κατερίνας Γώγου. Αυτής της πνευματικής ψυχής, που απλώς δεν άντεξε να κατοικεί στο σώμα της στα επίγεια, φεύγοντας πολύ νωρίς για… άλλους κόσμους. Ίσως για εκείνους που οραματιζόταν στα γραπτά της.

Εξ αφορμής, η μελέτη για εκείνη δεν άργησε να (ξαν-)αρχίσει. Υπάρχουν, βλέπετε, και τα «αυτόνομα» κινητά, από όπου επίσης μπορεί να πλοηγηθεί κανείς ενδελεχώς, όπου θέλει και σε ό, τι θέλει. Η λίστα, στο μεταξύ, συνέχισε να παίζει, αφού πρώτα επανέλαβε το προαναφερόμενο μελοποιημένο ποίημά της περί… τραμπάλας σε ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών. Ένα ποίημα, που έμοιαζε και πάντα θα μοιάζει με ένα νοερό, παραπονιάρικο, γεμάτο προβληματισμό  περπάτημα στους δρόμους της Αθήνας.

Το βλέμμα εν συνεχεία, σχεδόν, μαθηματικά έπεσε πάνω στο, πολύ καιρό πίσω διαβασμένο, ποίημά της «Θα ’ρθεί καιρός», το οποίο και ακολουθεί ολόκληρο:

Θα ’ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα
άκου θα ’ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω.
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θα ’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι –σκέψου!– θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός,
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία –δε θέλω να λέω ψέματα–
δύσκολοι καιροί.
Και θα ’ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω –μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ’ όλα αυτά Μαρία.

Σύμπτωση; Απλή συγκυρία η όλη αλληλουχία; Τι σημασία έχει; Περαιτέρω λόγια περισσεύουν. Πάρτε έναν έναν τους στίχους. Διαβάστε το ξανά και ξανά. Ένας φόρος τιμής στον αγώνα και το αυτονόητο μήνυμα του Πολυτεχνείου απλώς είχε ξεδιπλωθεί ξανά μπροστά στο βλέμμα. Και αυτό, λίγες ώρες πριν ξημερώσει μια ακόμη ξεφτισμένη, δυστυχώς, επέτειος. Μα... δε θα ξεφτίσει εντελώς, αν παραμένουμε άνθρωποι στους δύσκολους καιρούς, που ζούμε και που θα έρθουν...

Ν.Π.